O negócio redondo de "venta de aldeias abandonadas" na Galiza e Astúrias.
Por norma xeral unha imobiliária compra unha casa e falsifica a
escritura dunha casa nunha aldeia que ficou desabitada ao verificar que
non hai herdeiros con papeis, ou que estexan emigrados nas América e non
teñan consciéncia de que son os herdeiros.
Apenas alguén do rural ten escritura da propriedade, xeralmente só
testamentos, declarazóns de herdeiros, e outra documentazón que essa
imobiliária investiga coa cumplicidade de notarias e rexistradores da
propriedade usureiros.
Buscan aldeias que teñan comunal. Entón o monte viciñal en mãos común
desa aldeia é tomado como terras propriedade do proprietário dessa
edificazón. Como non hai ninguén que diga nada sobre ese acaparamento do
comunal, nen hai rexistros na administrazón dunha comunidade ou se
existiu os documentos "perden-se" na administrazón, entón esa
imobiliária acada grandes extensións de terras comunais, que vende ou
tenta vender a inversores. Moitas veces o proceso implica escriturar
como privados eses bens comunais sen calquer problema, pois ninguén se
opón.
Pero se alguén oKupa con K unha vivenda nesa situazón, volta-se
legalmente comuneiro dese comunal, ainda que non sexa proprietário da
vivenda desa aldeia, pois a condizón de persoa comuneira e o direito de
usufruto do comunal ven dada por viver nese lugar, non por ter unha
propriedade nese lugar.
Como a maioria dos oKupas son parvos, ocupan prédios urbanos. Pero se
chegan a descobrir isto e comezan ocupar esas vivendas no rural e
resuscitam hectares do comunal, o negócio dos usureiros vai ao traste.
Politiqueiros da direita, do centro e da esquerda piden penas de prisión
para as persoas que repovoaron aldeias abandonadas como as de Fraguas
(Castela) que pretenden ser unha medida exemplar disuasória de esa
trava para o negócio; independentemente das discordanzas ideolóxicas que
teña con eles, é unha boa fazaña anti-usureira.
O problema asociado da falsificazón de documentos, e cazadores de
terreos profisionais de montes viciñais en mão común que via
falsificazón coa cumplicidade da administrazón trasnforma-nos en montes
pró-indiviso cos que se pode comerciar, pasando a ser imprensidíbeis,
indivisíbeis, inalienábeis e impeñorábeis, as catro características do
comunal galaico recoñecidas até pola lei do estado.
Mentres a grande maioria da esquerdallada solicitan unha vivenda de
protezón oficial na cidade cunha renda básica rañando a colloada, e logo
entretidos coas heroicas homenaxes ao cobarde chourizo do Moncho
Reboiras, pois é melhor que nen vos acheguedes ao comunal, pois ainda é
mellor que estexa nas mãos de imobiliárias que nas mãos do estado ou da
Xunta prantando nele pirófitas.
A dura verdade é que a maioria desa xentalla é un rabaño de
dexenerados indinos desta terra e que non merecen receber legado dos
antergos nen un palmo de comunal. Asi que vos emigrade para Madrid e
deixade as aldeias abandonadas e as terras que as rodeian para familias galegas escollidas e
outros imigrantes europeus.
Celtia Loimil das Fragas
Ningún comentario:
Publicar un comentario