Non vou te vou pedir perdón por ter nascido nunha pequena e remota aldeia na montaña lonxe da tua diarreia mental. Esquecida da mao do teu deus neoliberal, dese o teu poder ao que serves, dese o teu progreso cara a nada, e da dexenerada civilizazón que che cagou.
Non te vou pedir perdón por ser rústica, rural, arcaica, primitiva, selvaxe, incivilizada, desobediente, insubmisa, inadaptada e ingovernável.
Pois si, señor mestizante, é exatamente iso: a chamada do tan-tan antergo, da maxia do chamán, das pinturas identitárias, da cabeza curtada dos tiranos, que resoan no mais profundo do meu ser. Por min chaman , prefiro vibrar no grupo, ser e sentir-me da tribo. A tribo que se funde coa montaña e o rio, a andoriña e o grilo, o carvallo e a chorima, ou a chuva e o cántico do vento. Ti nunca o entenderás, coitado desertor da vida, pois tán só és a derradeira flatuléncia dun cadáver.
Aqui
me tes, cabelo ao vento, espada guerreira na mao, mirada no
firmamento. Nunca arrincarás do meu pescozo o eterno torques da
liberdade para colocar nel a canga coa que a vós vos xunguen,
miseráveis escravos. Nunca conseguirás domar nen o inexorável bater do
meu corazón nen o meu pensamento. Foda-se, que, aqui ainda fica
en pé unha indíxena galaica.
Escoita, esmegma de burro capado, aqui me tens, danzando nua sobre as estrelas en volta na grande fogueira que purifica até a tua mais velenosa pezoña. Volta colocar a tua língua de víbora no seu lugar habitual - a cavidade retal dos teus amos- e non malgastes mais papel. Morre soiño, triste e amargado tal como nasceste, non malgastes mais enerxia, renegado da vida.
Celtia Loimil das Fragas
Ningún comentario:
Publicar un comentario